Ciri'nin Hikayesi: Bölüm Dört | Çölde Tek Başına #witcher
403Metinde hatalar bulunabilir.
Bölüm Bir: Gece, Gündüz ve Tekboynuz.
Çöl, gün gibi önünde uzanıyordu. Kumullar ve taşlar düzensizce tepeler oluşturmuş, çalılıklar yeni ressamların ellerinden çıkmışçasına bu çöl tablosunda tepelerin üzerine düzensizce serpiştirilmişti. Çölün kavrulan toprağının üstünde, güneşten rengi kızıla çalmaya yüz tutmuş çöle has bitkiler dışında hiçbir canlı yoktu. Tüm yaratıklar serin bir yer bulma hevesiyle mantar gibi uzamış çıkıntıların gölgelerine sığınmış, yahut toprağın altına girmiş, çalılıkların küçük gölgelerini mekan bellemişlerdi. Çöl, tüm sessizli ve yalnızlığıyla günün bitmesini bekliyordu. Gece olunca bütün canlılar kısa süreliğine av ve avcı rolüne bürünecekti. Küçük bir kertenkelenin mantar tipli çıkıntının birinden diğerine koştuğu sırada Ciri, içine girdiği geçitten düşüverdi. Uyandığında kendisine ne olduğunu hatırlamayacak olsa da tahminleri düşüp taklalar attığı ve ardından kafasını bir taşa vurduğu yönündeydi. Baygın yattığı süre boyunca kafasından akan kan kurumuş, yara sıcaktan kabuk bağlamıştı, ama ayağa kalktığında başındaki felaket ağrı, onu kolay kolay bırakmayacaktı. Tek başına bu ıssız çöldeydi. Vücudunu saran ve sarsan acı ile güneşten saklanmaya çalıştı, fakat güneş o kadar dikti ki o batana kadar doğru dürüst gölge bulamadı. Nihayetinde güneş batıya doğru harekete geçtiğindeyse Korath Çölü'nde olduğunu anladı. Batıya gitmesi gerektiğini biliyordu. Batıya gitmeli ve bu çölden çıkmalıydı. Peki ama ne kadar gidecekti? Suya dair hiçbir iz taşımayan bu çölde hem susuz hem de aç ne kadar yol katedebilecekti?
Kendisine inanıyordu. İnatçıydı. Hayli az olsa da bütün gücüyle batıya doğru yürüdü durdu. Sıcak gitmiş, ortalık serinlemeye başlamıştı. Rahatladı, fakat güneşin batmasıyla birlikte yönünü kaybetti. Nereye gideceğini kestiremedi. Üstelik gün boyu sıcaktan yorgun düşmüş bedeni, şimdi buz gibi bir geceyi kaldırmakta zorlanıyordu. Gündüz sıcak, gece buz gibi olan çölde hangisinin daha iyi olduğuna karar vermek için çok zamanı vardı. Susuzluk ve açlıkla dolu geçirdiği günün ertesinde yönünü bulmak için yıldızlardan birini kullanabileceğini fark etti. Geceleri sabaha karşı küçük kayalıklarda oluşan su damlacıklarını içiyor, bununla idare etmeye çalışıyor, gündüzleri günün bitmesini bekliyor, bazense yürüyordu. Acelesi vardı, yoksa susuzluk canına okuyacaktı. Açlıksa ikinci plandaydı. Çünkü bulduğu kertenkele yumurtaları onu hiç değilse birkaç günlüğüne götürürdü.
Ciri'nin çöle düştüğü haftanın sonunda neredeyse tüm gücü tükenmişti. Susuzluğu artmış, onu öldürecek seviyeye gelmişti. Umutsuz değildi, ama küçük bir ışık gibi zihninde parlayan umudu kaybetmek üzereydi. Ne bulursa yiyordu, tanımadığı tip böceklerden tuhaf örümceklere ve tabii garip görünüşlü kertenkelelre... Bu bilinçsizce tüketim onu hayatta tutsa da nihayetinde bir gün yediği her şeyi kusuverdi. Yoluna devam etmeye çalıştığı gün içinde defalarca sıcaktan ve yorgunluktan bayılıp durdu. O kadar bitkindi ki, uyandığında ne kadar süredir orada öylece yattığını düşünemiyordu. Sonra tekrar bayıldı. Onu uyandıran küçük, tatlı bir dokunuş oldu. Kalktığında bir düş içinde olduğunu zannetti. Çünkü başında duran bu yaratık Kaer Morhen'de okuduğu kitaplarda dahi adı anılmayan bir Tekboynuzdu. Bu canlıların türünün tükendiği düşünülüyordu. Ciri, Physiologus'da bir tekboynuz çizimine rastlamış olmasa bu canlının garip bir at olduğunu düşünebilirdi. Bu tekboynuz Ciri'nin hayatını kurtaracaktı.
Tekboynuz, Ciri'yi alıp kayaların arasında bir yere götürdü ve yeri eşelemeye başladı. Tekboynuz yeri kazdıkça yerden su çıkıyordu. Ciri, bunu görünce var gücüyle kazmaya başladı. Nihayet suya kavuşmuştu. Burada bir süre kalabilirdi, ama halkın Kızgın Tava dediği Korath Çölü'nden kurtulmalıydı. Yola koyuldu. Yolda büyük çukurlar fark ettiler. Ciri bu çukurlardan birine yaklaştı ve çukurun içine kaymaya başladı. Çukurun içinde kıskaçlı bir yaratık kendisini yok etmek için bekliyordu. Tekboynuz da çukura atlayınca ortalık iyice karıştı, kum canavarı tekboynuzu ayağından yakaladı, uzun boğuşmanın ardından Ciri ve tekboynuz çukurdan çıkmıştı. Canavar zehirliydi, tekboynuzun ayağı gün geçtikçe kötü bir hal aldı, neredeyse hayvanı öldürecekti. Ciri, bir şey yapması gerektiğinin farkındaydı ve nihayetinde bütün büyü gücünü kullandığında ağzından bilmediği laflar, elinden bilmediği hareketler çıkmaya başladı. Gücü harekete geçirmişti, kontrol etmesi hayli olan bu efsanevi gücü. Tekboynuz kurtulmuştu, ama Ciri için her şey eskisi gibi olabilecek miydi? Bu trans halinde bolca ölüm ve nefret görmüştü. Dünya yok oluşa doğru mu gidiyordu? Gücü tükendiğinde kendi de tükendi ve ayıldığında idrar kokan bir askerin arkasında, atın üzerinde ilerliyordu. Atlının yanındaki diğer atlılara baktı, birinin kafasında üzerinde kuş kanatları olan miğfer vardı.