ด่าเขาเลว แต่เผด็จการประเทศมึงก็ยอมเป็นเมืองขึ้นเขาเองแหละไอ้เหี้ย
0ไอ้พวกนี้ก็ประหลาด ทำมาเป็นพูดว่าชอบคนเก๋า ชอบคนออกหน้า แต่ก็ไม่เคยจะเปิดหน้าสู้ และก็ไปรับใช้ไอ้พวกชนชั้นนำเผด็จการไทย ที่มันขี้ขลาด ไม่เคยออกหน้าอะไรเลย ทุกอย่างปิดบัง ทำลับหลัง ไม่กล้าบอกประชาชน ตรวจสอบไม่ได้ ชักใยอยู่เบื้องหลัง ไม่ออกหน้าเอง มีแต่ให้ลิ่วล้อออกหน้ามาโดยตลอด
และก็แสดงให้เห็นว่า คนไทยไม่ได้มีความรู้ความเข้าใจอะไรที่ถูกต้องเกี่ยวกับประชาธิปไตยเลย ทุกอย่างตัดสินด้วยอคติผิดๆของตัวเองล้วนๆ
1.ระดับการพัฒนาของประเทศ ความอยู่ดีกินกวานของประชาชน ขึ้นอยู่กับระบอบการปกครองว่าเป็นประชาธิปไตยแค่ไหน ยิ่งเป็นประชาธิปไตยเปิดกว้างมากแก่คนทุกกลุ่มในประเทศมากเท่าไร ก็จะยิ่งมีโอกาสพัฒนาประเทศได้มากเท่านั้น แต่ประเทศที่สมบูรณ์ไร้ที่ติมันไม่มี
ขึ้นอยู่กับว่าประชาชนประเทศนั้นสู้มากน้อยแค่ไหน ถ้าประชาชนยิ่งไม่ยอมผู้นำเท่าไร โอกาสที่ประชาธิปไตยจะมีก็ยิ่งจะมาก ประเทศก็จะยิ่งพัฒนามากเท่านั้น แต่ที่สมบูรณ์ไร้ที่ติมันไม่มี
คนจน คนผิวสีประเทศเขา ยังสามารถเข้าถึงบริหารของรัฐ การเลื่อนชั้นทางสังคม ได้มากกว่าคนชั้นกลางในไทยด้วยซ้ำ ส่วนชนชั้นล่าง ชนกลุ่มน้อยในสังคมไทย รัฐอุ้มฆ่าไปมากมายแล้ว โดยที่คนไทยไม่เคยจะประท้วงให้เขาเลย ทำราวกับชีวิตเขาไม่มีค่า
คนเรารวยได้เพราะตัวเองมีอำนาจ ไม่ใช่การเอื้ออาธรจากผู้นำประเทศ
เพราะการเติบโตของเศรษฐกิจและนวัตกรรมของประเทศ เกิดจากความมั่นใจในกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ที่หามาได้ หลักประกันว่ารัฐจะไม่อุ้มคู่แข่งโดยไม่จำเป็น หลักประกันว่ารัฐจะไม่ขูดรีดเอาโดยไม่จำเป็น นวัตกรรมต่างๆที่เขาสร้างขึ้น ต้องนำไปหาผลประโยชน์ได้โดยไม่สนว่าจะทำให้คู่แข่งหน้าไหนเจ๊งไป รวมทั้งการขยายโอกาสในการเข้ามีส่วนร่วมพัฒนาประเทศไปยังคนกลุ่มหลากหลาย ระดมเอาความรู้ความสามารถมาพัฒนาประเทศได้อย่างเต็มที่ได้
สิ่งเหล่านี้ ประชาธิปไตยเท่านั้นที่ให้ได้ ต้องระบอบที่กระจายอำนาจทางการเมืองไปอยู่ในมือคนกลุ่มหลากหลายที่เป็นคนส่วนใหญ่ของสังคม รับฐาลอยู่ใต้การครอบงำของคนกลุ่มหลากหลาย และแต่ละกลุ่มไม่ยอมเสียประโยชน์ ไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบ ใครเอาเปรียบก็ต้องต่อต้าน มันต้องระบอบแบบนี้ รัฐบาลจึงจะถูกกลุ่มต่างๆบีบคั้นให้มาจากการเลือกตั้ง มีวาระดำรงตำแหน่ง ทุจริตขูดรีดประชาชนไม่ค่อยได้ เลือกปฏิบัติอุ้มใครไม่ค่อยได้ กฏหมายเป็นไปเพื่อประโยชน์แก่คนทุกกลุ่มที่สุด และการบังคับใช้เป็นกลางที่สุดเท่าที่จะทำได้
ซึ่งระบอบประชาธิปไตยนั้น ไม่ใช่ว่าประเทศเขาอยู่ๆจะได้มา หรืออยู่ดีๆผู้นำประเทศเขาจะเมตตาหยิบยื่นให้ประชาชน แต่จะได้มาต่อเมื่อประชาชนลุกขึ้นเรียกร้องหรือต่อสู้จนได้มา
ซึ่งเป็นการต่อสู้ที่ “ไม่มีวันสิ้นสุด” เพราะประเทศที่ดีไร้ที่ติมันไม่มี ประเทศประชาธิปไตยเขาก็มีการขูดรีด การเลือกปฏิบัติ การทุจริตอยู่บ้าง
แต่ถ้าประชาชนยอมเมื่อไรก็คือแพ้ และประเทศก็ล่มจมแค่นั้น
ซึ่งผู้นำประเทศส่วนใหญ่ในโลก ไม่ว่าในประเทศไหนก็ตาม เขาก็อยากจะเป็นเผด็จการมากกว่าประชาธิปไตย เพื่อที่เขาจะได้ขูดรีดเอาประโยชน์จากประชาชนได้ ดังนั้นแม้แต่ในประเทศที่เป็นประชาธิปไตยไปแล้ว วันดีคืนดี ก็อาจจะมีคนบ้าอำนาจ พยายามจะเปลี่ยนให้กลับไปเป็นเผด็จการได้อีก ขึ้นอยู่กับว่าประชาชนจะสู้ไหม ถ้าไม่สู้เขาก็ทำสำเร็จ ประเทศก็จะกลายเป็นเผด็จการ แล้วเขาก็จะโกงบ้านโกงเมืองจนประเทศล่มจม
อาร์เจนติน่าเคยเป็นประชาธิปไตย เคยรวยติดท็อปเลย แต่ปล่อยให้เผด็จการกลับมา ประชาชนเห็นดี ทุกวันนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว
ดังนั้นการประท้วง การจลาจล จึงเป็นสิ่งที่เราเห็นได้ทั่วไปในประเทศประชาธิปไตย เพราะคนเขาไม่ยอม ยอมเมื่อไรเขาก็แพ้ เผด็จการก็กลับมาได้ ก็เท่านั้น การจลาจลในอเมริกาครั้งนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก และจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายด้วย
ส่วนระบอบเผด็จการ คนกลุ่มเดียวในประเทศเท่านั้นที่กุมอำนาจ ก็คือชนชั้นนำ รัฐบาลอยู่ใต้คนกลุ่มนี้เท่านั้น แล้วผลเป็นอย่างไร? เขาก็สามารถบงการรัฐบาลให้ขูดรีดประชาชนเอาประโยชน์เข้าตัวเขาฝ่ายเดียว บังคับใช้กฏหมายลำเอียง รีดภาษีประชาชนไปโดยไม่ให้ตรวจสอบเพื่อเอาไปบำเรอกันเองในหมู่ชนชั้นนำ ขัดขวางการค้นพบนวัตกรรมใหม่ๆเพราะกลัวเสียอำนาจ ตลอดจนผูกขาดการพัฒนาสาธารณูปโภคต่างๆไว้ในพื้นที่เมืองหลวงของตน ไม่พัฒนาพื้นที่อื่นให้เท่าเทียม เพราะกลัวว่าคนในพื้นที่จะร่ำรวยขึ้นมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของตนได้ กีดกันคนกลุ่มอื่นออกจากการมีส่วนร่วมพัฒนาประเทศ ด้วยกลัวว่าถ้ายอมให้เขามาแข่งขันกับตนได้เต็มที่ ตนอาจเจ๊ง เสียผลประโยชน์
ระบอบการปกครองแบบนี้ ก็เกิดจากการที่คนในประเทศสมยอม อ่อนแอปวกเปียก เขากดขี่ขูดรีดอย่างไรก็ยอม ไม่ต่อต้าน
2.ไม่จำเป็นเลยที่เราจะทำให้สังคมไม่มีความเหลื่อมล้ำ ไม่มีรวยจน การมีคนรวยคนจนนั้นดีแล้ว คนจะได้ขยันทำงาน ขยันประดิษฐิ์ประดอยนวัตกรรมใหม่ๆ
แต่ “โอกาสที่ทุกคนจะรวย” มันต้องเท่ากันให้มากที่สุด ที่เหลือจะหาได้แค่ไหน จะรวยได้แค่ไหน ก็ขึ้นกับความสามารถ
โอกาสที่จะรวย เช่น โอกาสเรียน โอกาสได้เข้าทำงาน โอกาสเปิดบริษัท โอกาสที่จะได้สร้างนวัตกรรมเพื่อทำลายเชิงสร้างสรรค์ผู้อื่น รวมไปถึงการกระจายสาธารณูปโภค
ซึ่งอเมริกานั้น โอกาสที่ทุกคนจะรวยก็ไม่ได้เท่ากันเป๊ะๆ คนไหน พื้นที่ไหนที่ยังด้อยโอกาส ด้อยพัฒนากว่าพื้นที่อื่น เขาก็ต้องสู้ต่อไป ถ้ายอมจำนนต่อรัฐเมื่อไรเขาก็ได้ไปแค่นั้น
แต่ก็ถือว่าใกล้เคียงกันกว่าไทยเยอะ คนชายขอบบางคน ในพื้นที่ที่รัฐไทยไม่สนใจจะกระจายสาธารณูปโภคไปให้ และตัวเขาก็แทบไม่มีโอกาสได้เรียน ไม่มีโอกาสได้ทำงาน โอกาสที่จะได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่เพื่อพัฒนาประเทศ จึงพลาดไปอย่างน่าเสียดาย
3.และสุดท้าย ถึงประเทศประชาธิปไตยอย่างอเมริกาจะข่มเหงรังแกไทยอยู่ในทุกวันนี้ แต่พวกที่มันเอาประเทศไทยไปขายให้เขา ก็คือพวกชนชั้นนำเผด็จการไทยเอง และถ้าเราอยากเป็นเอกราช เราต้องเข้มแข็ง ซึ่งระบอบเผด็จการมันมอบความเข้มแข็งแก่เราไม่ได้ หากเราอยากให้ประเทศเข้มแข็งทางเศรษฐกิจ จนปลดแอกเขาได้ มีแต่ต้องเป็นประชาธิปไตยเท่านั้น