Hayattan Son Bir İsteği Vardı | Son Gülen İyi Güler | The Last Laugh
14Selamlar, son yaptığım film videoları kanalın ortalama izlenmesinin üzerine çıktı, ben de madem izleniyor, madem bu isteniyor diyerek bu videoyu yapacağım ve kesin izlenmeyecek. Ne zaman bir şeye inancım olsa tam aksi gerçekleşiyor. Milli piyango bileti alıyorum mesela çıkmıyor, tabii bu işin şakası. Gerçi bir şey hakkında kötü dilekte bulununca onun tutuşu da bir o kadar hızlı oluyor. Otobüste biri uyuzluk yapıyor mesela, hemen kem gözümle ona bakıyorum, otobüs fren yapıyor, yahut fazla sağa kırıyor, ne bileyim gökten şimşek iniyor derken baktığım kişi belasını buluyor. Arayan belasını da bulur mevlasını da sözündeki bela arayanlarla karşılaşıyorum demek ki. Her neyse, bugünkü konumuz başlıktan da anlamış olacağınız üzere Son Gülen İyi Güler. Aslında filmin orijinal adı The Last Laugh. Türkçe'ye nasıl geçirmişler diye bakmadım ve umrumda da değil. Bu filmin adı Son Gülen İyi Güler olmalı. Çünkü cuk diye oturuyor. Nasıl mı? Gelin hikayeye girelim. Filmde iki baba oyuncu oynuyor, birincisi Chevy Chase, adının nasıl okunduğuna dair bir fikrim yok, doğru okumuşumdur umarım. Bu adamı böyle söyleyince tanımamış olabilirsiniz. Bir de böyle bakın, şimdi tanıdınız değil mi? İkinci oyuncu da Richard Dreyfuss. Bu aktör de yüzün üzerinde filmde rol almış ki kendisi Oscarlı bir oyuncu da aynı zamanda. Bu muhteşem ikili ortalama bir yönetmen olan Greg Pritikin ile çalışmış ve ortaya ortalamanın biraz altında film çıkmış. Sırf bu yüzden filmin videosunu yapsam mı yapmasam mı diye düşündüm, çünkü iyi filmleri yapıp övüyorum genelde. Mesela geçenlerde Cingöz Recai'yi izledim, o konuda da kararsız kalıp videosunu yapmamıştım, oysa o da ortalamanın birazcık altında bir denemeydi. Bir Baba Hindu ve Türk İşi Frankeştayn'ı da izledim, onların da videosunu yapsaydım kanal çok garip bir yere gitmez miydi? Türk İşi Frankeştayn neyse de Bir Baba Hindu'da sahiden sağ gözüm şişti, üç gün indiremedim. Konuyu anlatacağım dedim, yine hayat memat işlerine döndüm. Ben bu işi sevdim, çünkü günlük tarzı bir yazı oluyor. Neyse çok uzatmayalım. Hikayemizde iki yaşlı adam var. Bunlardan biri Al, diğeri Buddy. Al, yıllarını çalışmaya vermiş, ünlülerin peşindne koşmuş ve koşmakta olan bir adam. Ünlülerin peşinden koşuyor, çünkü adamın işi bu, o bir menajer. Buddy ise çoluğa çocuğa karışmış, çoluğu çocuğu için komedyenlik mesleğine ara vermiş ve ayak doktoru olmuş bir adam, bu adam aynı zamanda pankreas kanseri ve kanser son aşamasına gelmiş. Tabii adam çocuklarıyla kalmıyor, bir bakımevinde, yaşlılarla birlikte vakit geçiriyor. Öyle bir adam ki ne derseniz deyin garip bir şekilde cuk diye cevap veriyor. Sürekli söz üretebiliyor, her daim espri yapabiliyor. Ben gülmemiş olsam da belki başkaları gülmüştür bu esprilere diye olaya sıcak baktım, hatta tuhaf bir şekilde diyalogların akıcılığını ve garipliğini Coen kardeşlerin diyaloglarına benzettim. Umarım sinema tanrısı beni çarpmaz. Evet, bakımevinde bir adamla film geçirilebilir, ama bir hayata tutunuş hikayesi anlatmak isteniyor bize ve Al Hart gelip bizim Buddy Green'i son bir iş için ikna etmeye çalışıyor. Sen şöylesin, sen böylesin, vay efendim sen var ya dedikten sonra Buddy Green ikna oluyor. Tabii Al Hart'ın pankreas kanserindne haberi yok, Buddy iyi zennediyor. Bunlar başlıyorlar ülkenin dört bir yanında seyehate. Hesapta Buddy tecrübelenecek ve Late Night Show'a çıkıp son bir gösteri yapacak. Çünkü bundan tam elli yıl önce işi bırakmadan, Late Night Show'da çıkacakmış ve bizimki bunu reddedip çıkmayıp işi bırakmış. Anlayacağınız yarım kalanı tamamlamaya çalışacak iki yaşlıyı film boyunca türlü esprilerle izleyeceğimiz bir film oluyor Last Laugh. Çekimler klasik komedi sit komu tadında, çok iyi değiller, zaten iyi bir sinematografi bekleyeceğimiz filmlerden de değil kendisi. Konu da açıkçası epey yavan işleniyor. Normalde yaşlı olmanın içindeki karmaşayı çok daha iyi işleyebilirlermiş. Mesela bir yerde Al Hart çıkıp ben çalışmak için yaşayan bir adamım diyor bunun üzerinden insanların yaşamak için çalıştığını zannettiğine varıyor, güzelce edebiyat yapıyordu, ama kısaydı. Başka bir yerde de Buddy, hayatını çocukları için nasıl değiştirdiğini anlatıyordu. Adam çocukları, ailesi için hayallerinden vazgeçmiş. Orada seçim yapmanın zorluğunu güzel anlatmışlar mesela. Hayatın her daim çift boynuzlu olduğunu, bizim bu boynuzlar arasında gidip gelen küçük dünyalar olduğumuzu güzel göstermişler. Tabii karakter bunu demiyor, ben bu çıkarımda bulunuyorum. Kendimi düşünüyorum bir yandan da, çünkü seçim yapmak konusunda bir tarafı çok es geçtiğimi defalarca gördüm. O kadar fazla sanatla olmaya çalışıyorum ki hayat kısmını epeyce esgeçmiş vaziyetteyim. Boynuzun sanat kısmındayım. Oysa sanat hayatla bağdaşır, onunla ilerler. O yüzdendir ki gülünç ama düşündürücü bir sorumuz vardır, çok okuyan mı bilir çok gezen mi diye. Gezen, tecrübe edinir, okuyan bilir ve tam tersidir de, okuyan çok tecrübe edinir, gezen de bilir. İşte hayat ta tam teşekküllü bir okuma, yaşama maratonu oldu benim için. ...