Duration: 3:35

58 views

4

Ik voel de leegte van je afwezigheid mijn bloed bevriezen, zo koud als deze bloemen op een verlaten weiland.
Helder en bloeiend onder een herboren zon uit zijn eeuwig grijze deken ontwaakt, hielden zij van elkaar, tegen elk onheil bestand.
Zijn band dat haar met hem bind is van onsterfelijke aard en waar zijn affectie haar treft schijnt de morgenster en groeit groen, paars en roze.
Warmer dan de warmte van je huiselijke open haard is je tedere aanraking die als zachte spookachtige briesjes mijn huid purificeren, welke anders is te beschouwen als een eeuwig rusteloze.

Wanneer de koude briesjes voor de ondergaande zon instenser werden verliet je je hand plotsklaps van het mijne, de windvlagen je met zich meenemend, ver en snel.
Terwijl ik door de steeds donker wordende hemel je krijsend achtervolgde zag ik het eens groene ,pure landschap waar eens je tedere zachte voeten het land zegenden, afsterven en veranderen in een levende hel.