Duration: 0:00

758 views

6

Squid Game 'in Gerçek Hikayesi ⬇️⬇️

1980'li yıllarda Güney Kore ekonomisi hızla gelişiyordu. Kore Körfezini ikiye bölen 1950'lerdeki Kore Savaşı'nın yaraları sarılmış ve inanılmaz bir ekonomik büyüme yakalanmıştı.


Tüm ülke, 1986 Asya Oyunları ve 1988 Seul Olimpiyatlarına hazırlanıyordu ve hükümet ülkenin imajını tazelemeye çalışıyordu.


Ancak sözde "Han Nehri Mucizesi"nin ardında, acımasız ve karanlık bir gerçeklik vardı.


Nisan 1981'de dönemin Başbakanı Nam Duck-woo'nun ofisine bir mektup geldi.


Mektubu bir yıl önce bir askeri darbeyle iktidarı ele geçiren eski general ve Cumhurbaşkanı Chun Doo-Hwan, bizzat elyazısıyla kaleme almıştı.


Mektupta yetkili makamlara "dilencilere göz açtırılmaması ve ayak takımına karşı önlemler alınması" emri veriliyordu.


Talimat, boşta gezenlerin keyfi gözaltına alınmasına izin veriyordu, "sosyal yardım merkezleri" kuruldu ve üzerlerinde "Ayak takımı nakil aracı" yazan otobüsler, Busang gibi büyük şehirlerde görülmeye başlandı.


Çoğu özel işletme olan bu sosyal yardım merkezleri, tuttukları kişi başına hükümetten ödenek alıyordu. Bu arada polisin de, insanları bu merkezlere gönderdiklerinde ödüllendirildikleri söyleniyor.


Evsizler, engelliler, bazı öksüz ve yetimler ve hatta sorulduğunda kimliklerini gösteremeyen sıradan vatandaşların bile "Sosyal Temizlik Projeleri" kapsamında, bu merkezlere götürüldükleri iddia ediliyor.


Hyungje Bokjiwon, bu merkezlerin en büyüklerinden biriydi ve ülkenin güneydoğusundaki liman kenti Busan'ın şehir merkezinden çok uzakta değildi.


Merkezin sahibi Park In-guen sık sık, tesisin boşta gezenleri doyurduğunu, giydirdiğini ve eğittiğini savundu.


Kağıt üzerinde, bu merkezlere götürülenlerin bir yıl kalmaları ve "eğitim verildikten sonra" topluma geri kazandırılması gerekiyordu.


Ancak birçok kişi, ailelerini ve arkadaşlarını, 1987'de 30'dan fazla firarinin duvarların arkasında aslında neler olduğunu anlatmasının ardından merkezlerin kapanmaya zorlanmasından sonra görebildi.