Duration: 0:00

51 views

1

Eg fall ned i dalen der sol aldri rann,
ei røyst av det mørke heldt fast min hand.
Skyggane kviskra, dei batt meg fast,
ei sjel utan himmel, ei jord utan last.

Men eg ropar: lat meg fri!
Spreng lenkjene, bryt mi sti.
Eg kjempar meg opp frå skyggens sal,
mot ljosa bak tindane, bort frå dal.

Stiane smuldrar, eg snublar og svann,
kulden han brenn som ein eld i land.
Men djupast i hjarta, eit glødande frø,
ei von som kan vakne, ein draum som kan dø.

Så eg ropar: lat meg fri!
Spreng lenkjene, bryt mi sti.
Eg kjempar meg opp frå skyggens sal,
mot ljosa bak tindane, bort frå dal.

Og vinden han ber meg, med styrke og song,
løftar mi sjel, når natta er trong.
Eg ser kor det skin, der høgdene står,
eit løfte om fridom, eit liv som består.

No eg ropar: eg er fri!
Lenkjene brast, eg fann mi sti.
Eg stig frå det djupaste mørkets sal,
og vinden har borne meg ut frå dal.

Så hugs når du fell i skuggens fang,
at sjølv gjennom natta finst morgon ein gang.
Frå djupaste dal til tindar som skin,
kan sjela bli fri, og livet vinne inn.