Duration: 0:00

37 views

2

Ein gut gjekk åleine på stigar i li,
månen stod bleik over grantoppar fri.
Han høyrde ein fele, så mjuk og så klar,
eit spel som han aldri før høyrt hadde var.

Dans, dans, i skuggen sin ring,
tonar frå berget, ein underjordisk sving.
Fela den lokkar, og foten går med,
inn i det mørke der trolla får fred.

Han følgde den tonen mot urd og mot fjell,
bak svarte steinportar der trollheimen fell.
Der lyste det bål, og der song dei i kor,
ei gilding av skuggar, eit underleg spor.

Dans, dans, i skuggen sin ring,
tonar frå berget, ein underjordisk sving.
Fela den lokkar, og foten går med,
inn i det mørke der trolla får fred.

Dei rakk han i hend’ og dei drog han i lag,
med glisande andlet og blenkjande drag.
Han dansa som aldri, med blod som i brann,
han gløymde sitt heimland, sin sol og sin mann.

Dans, dans, i skuggen sin ring,
tonar frå berget, ein underjordisk sving.
Fela den lokkar, og foten går med,
inn i det mørke der trolla får fred.

Fela den skrattar, som storm over skog,
bassen frå berget slår takt i hans blod.
Morgon skal gry, men han anar det ei,
for tida er borte i trollenes lei.

Så steig sola fram, men dansen tok slutt,
og guten stod einsam på bergheimens brutt.
Men alt hadde skifta – hans auge såg grå,
for hundre år borte var heim, jord og strå.

Dans, dans, i skuggen sin ring,
tonar frå berget, ein underjordisk sving.
Fela den lokkar, og foten går med,
inn i det mørke der trolla får fred.

Så høyr når det klagar i nattvinden stiv,
det er dansen han aldri fekk sleppe seg fri.
Ein gut vart fanga, eit eventyr gjekk,
i trollsongens skugge der menneske brenn.