Duration: 0:00

134 views

2

(Laget med Kunstig Intelligens / Made with Artificial Intelligence)

Når dagen lyt svinne og natta tek til,
då stig det ein skugge som kviskrar mi vil.
Han dreg meg mot djupet, mot tankar så grå,
der ljoset vert borte, og eg står att små.

Som bølgjer dei slår, desse tankar som gror,
dei dreg meg i djupet, der stilla er stor.
Eg klamrar meg fast til eit glimt av fred,
men mørkret vil alltid dra tankane ned.

Eg høyrer ei røyst som er mjuk, men kald,
ho lokkar meg lenger i skuggens dal.
Eg famlar i mørkret, eg ser ikkje veg,
berre tankar som jagar, og ingen fred.

Som bølgjer dei slår, desse tankar som gror,
dei dreg meg i djupet, der stilla er stor.
Eg klamrar meg fast til eit glimt av fred,
men mørkret vil alltid dra tankane ned.

Men djupast i hjarta brenn glør som enno,
eit stille minne, eit håp eg vil tru.
At sjølv når du kveler mi røyst og mi tru,
skal morgonen vinne og ljosa bryte ut.

Som bølgjer dei slår, men eg reiser meg fri,
når dagen får makta, og natta må gi.
Eg klamrar meg fast til det ljoset eg fann,
og finn att min styrke i sollysets land.